Gizartearen egungo egoeran, azken urteotan gertatu den krisi ekonomiko eta sozialaren ondoren, ondarea kontserbatzeko estrategia globalak eta iraunkorrak planteatu behar dira. Testuinguru horretan, prebentziozko kontserbazio-prozesuek zentzu osoa hartzen dute, ondare-bildumen kudeaketa orokorra lehenesten baitute.

Mentalitate-aldaketa horri nolabait jarraituz, XXI. mendean kanpoko ondare-bildumen gordailuen eklosioan parte hartu dugu. Zentro horiek museoetatik edo erakusketa-lekuetatik urrun egon ohi dira, eta biltegiratze-gelak nahiz objektuak sartzeko eta kontserbatzeko beharrezko zerbitzuak biltzen dituzte, eragiketak erraztuz eta haien eraginkortasuna eta efizientzia optimizatuz, testuaren garapenean ikusiko dugun bezala.

Espazio opakuek, bilduma estatikoek, ahaztuek eta itxiek, kontu handiz eta ia isilpean gordeak, zentro funtzional, moderno, teknologikoki aurreratuak eta batez ere dinamikoak sortzen dituzte, jasangarritasuna eta irisgarritasuna zaintzen dituztenak. Instalazio multzo horren barruan, espazioa partekatzen duten eta hainbat museotako bildumak eta titulartasun desberdinekoak dituzten instalazioak aurrerapausoa dira baliabideen erabilera arrazionalizatzeko orduan; gehienak administrazio publikoetatik datoz.

Artikulu honetan, azken bi hamarkadetan sortutako bost kontserbazio-zentro edo ondare-bildumen zentro aztertzen dira. Haien ezaugarri eta berezitasun nagusiak, instalazioen, ekipoen eta bildumen bateratze-maila eta kontserbazio-munduaren barruan iraunkortasunari aurre egiteko dituzten apustu edo jarrera desberdinak aztertuko ditugu.